ข้อคิดเห็นเพิ่มเติมเกี่ยวกับประติมากรรมวฑุกะไภรวะ อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี
Additional Comments on Batuka Bhairava Sculpture in Wiang Sa District, Suratthani Province
Keywords:
วฑุกะไภรวะ, ประติมานวิทยา, พระศิวะ, ประติมากรรม, อำเภอเวียงสระAbstract
บทความนำเสนอเรื่องราวทางประติมานวิทยา แนวคิดและคติความเชื่อในการสร้างการปรากฏขึ้นของประติมากรรมพระวฑุกะไภรวะ โดยมีการนำวิธีการทางประวัติศาสตร์ศิลปะมาใช้ในการวิเคราะห์รูปแบบของประติมากรรม นักวิชาการส่วนใหญ่เชื่อว่าพระศิวะไภรวะจาก อำเภอเวียงสระ มีรูปแบบศิลปะที่จัดอยู่ในศิลปะอินเดียแบบโจฬะกำหนดอายุราวพุทธศตวรรษที่ 16 บทความนี้ยังได้แสดงให้เห็นว่ารูปเคารพดังกล่าวเป็นรูปเคารพที่สร้างขึ้นในท้องถิ่นเมืองเวียงสระ โดยเลียนแบบศิลปะโจฬะ วัตถุประสงค์เพื่อเป็นเทพผู้ปกป้องรักษา นอกจากนี้ประติมากรรมพระวฑุกะไภรวะพบร่วมกับประติมากรรมพระวิษณุ และพระสุริยะที่เมืองเวียงสระ จึงมีความเป็นไปได้ว่าประติมากรรมเหล่านี้สร้างขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้พ่อค้าวาณิชย์ที่อาจนับถือศาสนาที่ต่างกันได้บูชาเมื่อเข้ามาทำการค้าที่เมืองเวียงสระนี้ บทความนี้ยังนำเสนอหลักฐานทางประวัติศาสตร์ และโบราณคดีเพื่อแสดงให้เห็นถึงการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างอินเดียใต้และภาคใต้ของประเทศไทยอีกด้วย This paper presents the results of an investigation of the iconography, concepts and principles of Batuka Bhairava sculpture creation and the emergence of the sculpture found in Wiang Sa district, Suratthani province, Thailand. The art historical method was involved to analyse an artistic style of the sculpture. According to scholars, the sculpture was inspired by Chola art from Southern India dated to the 11th Century. However, it could be argued that this figure was intentionally created by the local people living in Wiang Sa area who worshiped Shiva as the supreme god and the protector of territory. Having considered the artistic analysis of this sculpture, it is not exactly as same as the Chola one. The Vishnu and Surya figures are probably created for the traders with different religious beliefs who came to Wiang Sa city for trade. Moreover, the historical and archaeological evidence presented show the interaction between the south of India and the Southern Thailand.References
ผาสุข อินทราวุธ. (2522). รูปเคารพในศาสนาฮินดู. กรุงเทพฯ: ภาควิชาโบราณคดี คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ผาสุข อินทราวุธ. (2529). พระศิวะ: ประติมากรรมที่พบในภาคใต้. ใน สารานุกรมวัฒนธรรมภาคใต้ พ.ศ. 2529 เล่ม 6. กรุงเทพฯ: สถาบันทักษิณคดีศึกษา.
ผาสุข อินทราวุธ. (2542). ทวารวดี การศึกษาเชิงวิเคราะห์จากหลักฐานทางโบราณคดี. กรุงเทพฯ: อักษรสมัย.
พิริยะ ไกรฤกษ์. (2523). ศิลปะทักษิณก่อนพุทธศตวรรษที่ 19. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
สารัท ชลอสันติสกุล. (2556). การขุดตรวจทางโบราณคดี คูเมืองโบราณเวียงสระ อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. นิตยสารศิลปากร, 56(6), 52-70.
สุขกมล วงศ์สวรรค์. (2555). พัฒนาการทางวัฒนธรรมของชุมชนโบราณเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานีจากหลักฐานทางโบราณคดี. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อมรา ศรีสุชาติ. (2553). รูปเปลือยของพระศิวะ: ปรัชญาและประติมานวิทยา. พิพิธภัณฑ์สาร, 4, 6. Apte, V. S. (2011). The student’s English Sanskrit dictionary. Virginia: Nataraj Books.
Balasubrahmanyam, S. R. (1977). Middle Chola temples: Rajaraja I to Kulottunga I (A.D. 985-1070). Amsterdam: Oriental Press.
Bharat, A. (2018). Gangaikonda Cholapuram-Heritage to world. Retrieved from https://anandbharat.com/2018/01/10/gangaikonda-cholapuramworld-heritage/
Branfoot, C. (2016). Imperial temples in the Tamil south. The Indian temple 15 PARC 034 SOAS, University of London, 21 February 2016. n.p. Lecture notes.
Brinker, H., & Fischer, E. (1980). Treasures from the Rietberg Museum. New York: Asia Society.
Cœdès, G. (1968). The Indianized states of Southeast Asia. Honolulu: East-West Center Press.
Chaisuwan, B. (2011). Early contacts between India and the Andaman Coast in Thailand from the second century BCE to eleventh century CE. In P. Y. Manguin, A. Mani, & G., Wade. (Eds.), Early interactions between South and Southeast Asia: Reflections On cross-Cultural exchange (pp. 83-111). Heng Mui Keng Terrace: Institute of Southeast Asian Studies.
Dallapiccola, A. L. (2002). Dictionary of Hindu Lore and Legend. London: Thames & Hudson.
Diskul, S. M. C. (1980). The art of Srivijaya. Singapore: Dainippon Tien Wah Printing.
Everett, R. (1962). Diffusion of innovations. New York: Macmillan.
Gopinatha Rao, T. A. (1968). Elements of Hindu Iconography Volume IIpart I. Delhi: Motilal Banarsidass.
Jacq-Hergoualc’h, M., & Hobson, V. (2002). The Malay Peninsula: Crossroads of the maritime silk road (100 BC-1300 AD). Boston: Brill.
Ladrech, K. (2016). Bhairava Sahasrapratimavalih. Retrieved from http://www.ifpindia.org/digitaldb/site/bhairava/html/abtbhairava-eng.html.
Majumdar, R. C. (1973). Hindu colonies in the Far East (2nd ed.). Calcutta: Firma K. L. Mukhopadhyay.
Pillai Center. (2019). Powertime: Success through eloquence, humility & self-control. Retrieved from https://www.pillaicenter.com/blog/powertime-success-eloquence-bhairava/
Stutley, M. (1985). The illustrated dictionary of Hindu iconography. London: Routledae & Kegan Paul.
The Hindu. (2006). Tamil-Brahmi inscription on pottery found in Thailand. Retrieved from www.thehindu.com/todays-paper/Tamil-Brahmiinscription-on-pottery-found-in-Thailand/article16911648.ece
Vasudevan, G. (2003). The royal temple of Rajaraja: An instrument of imperial Cola power. New Delhi: Abhinav Publications.
Visuvalingam, S. (1989). The transgressive sacrality of the Dīkṣita: Sacrifice, criminality, and bhakti in the Hindu tradition. In A. Hiltebeitel (Ed.), Criminal gods and demon devotees (pp. 427-462). Albany: State University of New York Press.
Wintrop, R. H. (1991). Dictionary of concepts in cultural anthropology. New York: Greenwood Press.
